Pozyskiwanie CO2 z powietrza - ciąg dalszy.

 

W zeszłotygodniowy wpis o pozyskiwaniu dwutlenku węgla zakończyłem informacją, że problemem jest przechowywanie, magazynowanie tegoż gazu. W dzisiejszym wpisie rozjaśnię tę kwestię.

 

Jedną z metod jest stworzenie hodowli roślin szklarniowych, do których zaraz po uzyskaniu gazu z powietrza jest on dostarczany i przetwarzany przez rośliny zielone. Niestety taka metoda nie jest opłacalna w części stosowanych technologiach, bo oprócz dwutlenku węgla do produkcji warzyw czy owoców potrzebna jest też dobra gleba, woda i nawozy – co tylko zwiększa koszty (pamiętajmy, że zależy nam na ograniczeniu kosztów).

Innym sposobem jest tworzenie specjalnych zbiorników – zwłaszcza podziemnych – w których zebrany gaz może być przechowywany pod ciśnieniem. Pojawia się jednak pytanie, ile potrzeba tu i teraz takich zbiorników, bo stworzenie pojemnika i umieszczenie go pod ziemią wiąże się z dodatkowymi kosztami – przy i  tak już wysokich kosztach pozyskania CO2 z atmosfery.

Pomyślano także o tworzeniu naturalnych magazynów w postaci wapienia. Wapń reaguje z dwutlenkiem węgla, tworząc węglany, które można łatwo przechowywać, tworząc nieograniczone rezerwuary dla świata. Okazało się, że Islandia jest naturalnym miejscem składowania CO2 w ten sposób, z dużą ilością skał bazaltowych. Dwutlenek węgla odkłada się w ten sposób na Islandii od dobrych kilkunastu lat, ale po co nam skały, które trzeba przerobić i ponownie wyemitować CO2 do atmosfery? Sam pomysł na przechowywanie jest fajny, ale czy te skały będą kiedykolwiek używane?

 

Innym sposobem wykorzystania uzyskanego dwutlenku węgla jest również przekształcenie go w paliwa syntetyczne, które można łatwo transportować istniejącymi rurociągami i magazynować przez lata. Taka produkcja paliw syntetycznych nie należy do najłatwiejszych, ale prowadzi ją już kilka firm, dzięki czemu pozyskiwany dwutlenek węgla mogą pozyskiwać z powietrza i przekształcić je w olej napędowy, benzynę lub naftę, zaspokajając narastające problemy braku tych paliw.

 

Wracając do tematu pochłaniania dwutlenku węgla z powietrza, trzeba zastanowić się, czy ma to sens, czy nie jest to przerost formy nad treścią, czy naprawdę inwestujemy w tak ogromny proces bardzo dużo pieniędzy (liczone w miliardach euro)?

 

Ten proces wydaje się mieć sens i za kilka lat wiele firm będzie w stanie usuwać dwutlenek węgla z atmosfery. Aby jednak tak się stało, musi być spełnionych kilka warunków.

Pierwszym z nich są fundusze rządowe, unijne lub inne na budowę i instalację urządzeń pochłaniających CO2 z powietrza.

Kolejnym założeniem powinna być inwestycja dużych firm produkujących samochody, sprzęt

elektroniczny czy inne urządzenia, aby zainwestować w taki moduł, by pokazać, że nie boją się podejmować ryzyka i chcą zmieniać świat na lepsze.

Jeszcze inna sprawa to temat tabu. Może się okazać, że za trzy lata naukowcy powiedzą, że dwutlenek węgla w powietrzu nie jest aż takim problemem, jak gazy cieplarniane ze składowanych odpadów – zwłaszcza niebezpieczny dla środowiska metan.

 

Wszak temat pochłaniania dwutlenku węgla z powietrza nie powinien być traktowany jako science fiction, ponieważ kilka krajów już wprowadza rozwiązania.

 

Naukowcy twierdzą, że w ciągu najbliższych dziesięciu lat system pochłaniania CO2 z powietrza będzie na tyle dopracowany, że łatwo będzie go współfinansować ze środków publicznych, dzięki czemu wiele zakładów pracy emitujących duże ilości tego gazu będzie mogło go pozyskać, przechowywać i przetwarzać.